Niniejsza praca dotyczy modelu niezawodności uwzględniającego zagadnienia degradacji, kontroli stanu oraz priorytetowości zadań. Elementy mogą ulegać całkowitemu uszkodzeniu bezpośrednio z trybu normalnego. Istnieje jeden konserwator, który odwiedza system, gdy tylko zachodzi taka potrzeba. W przypadku uszkodzenia, element oryginalny podlega naprawie, podczas gdy element zapasowy (duplikat) podlega jedynie wymianie na nowy, podobny. Po naprawie, element oryginalny nie działa już jako element nowy lecz jako element zdegradowany. System uważa się za zdatny jeżeli pracuje którykolwiek z trzech typów elementów: nowy/rezerwowy/zdegradowany. W przypadku uszkodzenia elementu zdegradowanego, konserwator przeprowadza kontrolę stanu elementu, aby stwierdzić możliwość realizacji naprawy. Jeżeli naprawa elementu zdegradowanego jest niemożliwa, zostaje on wymieniony, w czasie pomijalnym, na element nowy, podobny do elementu oryginalnego. Nowy element uzyskuje priorytet pracy w stosunku do elementu rezerwowego. Rozkład czasu uszkodzenia jest rozkładem wykładniczym ujemnym, a rozkłady czasów kontroli stanu, naprawy i wymiany przyjmuje się jako rozkłady dowolne. System obserwuje się w odpowiednich okresach odnowy wykorzystując technikę odnowy RPT (regenerative point technique) w celu ocenienia średniego czasu do uszkodzenia systemu (MTSF), gotowości stacjonarnej, okresu zajętości oraz oczekiwanej liczby wizyt konserwatora. Przebiegi MTSF, gotowości i zysków w funkcji różnych parametrów przedstawiono w formie graficznej na podstawie studium przypadku.